Op 115 km van bij ons, ligt het Franse dorpje ' Audresselles '
Een plaats waar de tijd - gelukkig wel- even is blijven stilstaan.
Waar de rust voelbaar is in de straten en vooral aan het prachtige strand...
iN de kleine straatjes of op het marktje kan je bijna overal
'Fruits de Mer' eten. We zullen dus nog eens moeten terugkomen...
Wat heeft de rust en de kracht van de natuur me even goed gedaan.
genoten van een dagje samen met ons vier, toch wil ik even nuanceren ( meestal doe ik dit op mijn andere blog over Kaat, maar wil het hier toch ook af en toe vermelden, zodat mensen meer inzicht krijgen in het leven van ouders/ broer met een kindje/ zus met een beperking.)
Want als -gevoelige ziel- denk ik dat iedereen wel ziet of voelt wat ik/ wij voelen.
Maar dat is niet zo... mijn foto's tonen de mooie kanten maar niet de moeilijke kanten. Door de mooie kanten te laten zien en zelf te zien, wil ik de moeilijke kanten overstemmen, vandaar dat ik zo geniet van mijn foto's nemen en mijn blog....
Maar wat foto's niet vertellen... hoe dergelijke uitstapjes ook telkens weer een struggle / confrontatie zijn. Het keien strand waar kaat niet alleen kan stappen, wel even aan het handje kan stappen... maar vooral gedragen moet worden. En ze wordt bijna 7, dus ook wat groter en zwaarder...
de rolstoel vergeten... dus Miss K moest ook gedragen worden in de straatjes (vooral door Hans), want mijn hernia's laten dit maar even .. eigenlijk -niet- toe.
De pijnlijke tweestrijd tussen, Hans en ik hebben tijd nodig voor onszelf om te genieten van de kleine dingen (met en zonder Staf) en terug wat "op te laden". Maar je hart die ogenblikkelijk breekt en spreekt omdat je als -volledig- gezin de dingen wilt doen...
Bij alles wat we doen, moeten we stilstaan.. Lukt dit met Kaat, hoe gaan we dat doen? OM dan de blikken van bepaalde mensen er ook nog eens bij te nemen...-ik kan nog even doorgaan-...
constant waken dat ze niet valt op een hoek van een kast of tafel
(en wat die constante stress doet met je lichaam),
over onbegrip van anderen en mensen die precies vergeten dat je een dochter hebt met een beperking en al zeker de impact op het ganse gezin ervan niet snappen.
Harde realiteit... dagelijkse kost... Maar achter mijn foto's zitten veel emoties die het licht nooit zien...
"Emoties zijn een taal", las ik in het boek 'leven zonder filter' van Fleur van Groningen. Een emotie helpt om rekening te houden met je noden, om jezelf te beschermen. Op voorwaarde dat je er wel naar luistert. Werkpuntje ;)
Bedankt aan de lieve mensen die er wel voor me/ons zijn.
Bedankt voor jullie luisterend oor, het lieve sms'je en steun.
Saar
Om in schoonheid af te sluiten nog wat foto's van mijn liefde voor muntkleurige huisjes :)
