ademruimte

 

Deze middag waren Hans en ik even met Staf en zijn neefje Elliot naar de jumpplay. Kaat was bij opa.

 

1 uur lang mochten we daar 'gewoon' zitten, konden we een gesprek aangaan... zonder -constant- te moeten kijken of ze niet valt,haar te moeten helpen, Kaatje af te leiden wanneer ze de dingen ook wil zoals de gewone kids ( en niet zelfstandig kan),zonder de omgeving te moeten scannen op mogelijk gevaar en obstakels en zonder de blikken en het gefluister te moeten aanhoren wanneer ze fladdert van geluk... 

 

rustgevend en confronterend tegelijk...

 

Elliot en Staf die sprongen naarstig en hadden ons niet nodig.

Er was eens tijd voor ons...  'worldshocking'

 

Ik werd er stil van... niet moeilijk dat ik een hartslag van 140 had bij de cardioloog in rust, niet moeilijk dat ik chronische stress had/heb... Niet moeilijk dat ik gecrasht ben en de combinatie werken in de zorg en een zorg gezin best wel heavy vind... Ik moet altijd zorgen. Altijd "hyper alert" zijn... precies een "kruipfase bij een gewoon kindje" en een 'ik kom aan alles fase' die blijft duren ...

 

Weet je wat ik zo moeilijk vind... dat we als zorg gezin veel beperktere keuzes hebben... 

De bungalow die we bouwden, was een keuze in het voordeel van kaat haar handicap, hangt natuurlijk het financieel plaatje aan vast waardoor leuke dingen vaak moeten schuiven. Zonder de handicap waren we nog steeds gelukkig in onze rijhuisje.

Gaan skiën met ons gezin, geen optie.

Huizen op reis moeten altijd plat zijn, want trappen zijn veel te gevaarlijk en dan ben je nooit gerust.

De combinatie van mijn werk in de zorg met een eigen zorgenkind (1+1=3) , op stap gaan zonder haar ( gezien haar angsten en slaapproblemen momenteel geen optie, alhoewel dit misschien de goede kant aan het opgaan is). 

Bij vriendjes gaan spelen, verjaardagsfeestjes,...niet aan ons/Kaat besteed.

Eens met drie (Hans, staf en ik) op stap willen om wat ademruimte te hebben en dan constant het emotionele gevecht voelen dat je gezin niet compleet is. het rationele die het emotionele moet overtreffen. Het emotionele die je moet negeren. Je moet je eens inbeelden dat je op reis gaat met je gezin en dat je kind van nog maar net 7 niet mee -mag- mee -kan- ... terwijl ze niets liever wil dan altijd bij ons te zijn. Ik weet dat we -soms- dergelijke uitstap/reis zullen moeten doen, maar mijn hart zal daar nooit klaar voor zijn...

 

Ik kan nog wel even doorgaan... hoe vaak moeten we zeggen, ah ja... wij kunnen dat niet of dat zal voor ons niet lukken. Maar willen, ja we hadden dat zo graag gewild... zo graag

 

Komen daar nu hun intoleranties bij... Staf geen tarwe, melk, soja, tomaat, paprika, kiwi, druiven, sinaas, mandarijn en kleurstoffen.. Kaat geen melk, soja, noten en kleurstoffen... Het is om je huis niet meer te verlaten ;)

 

Klinkt allemaal wat negatief hé... maar dat is het soms ook. 

 

En ja, wij zoeken naar alternatieven en genieten zeker van de dingen op het andere spoor maar af en toe eens al mijn frustraties eruit...

ik krop het niet meer op... 

 

positieve noot: Kaat sliep gisteren na lange tijd bij oma en opa en het viel goed mee! Oma sliep in dezelfde kamer.

Bedankt mama en papa om te helpen dragen :) bedankt om ons even wat ademruimte te geven x

 

En nu ga ik mijn kinderen gaan knuffelen :) Wat zie ik ze zoo graag! Het is net daarom dat het soms allemaal zoveel pijn doet...

 

liefs Saar