ijsberg

Het hebben van een zorgenkind is voor de buitenwereld precies een berg waar men voor staat.

Maar in werkelijkheid is het eerder een ijsberg….

Zoveel te doen, zoveel die er leeft waar mensen het niet kunnen zien, waar ze het niet kunnen voelen.  Enkel door te luisteren…

Een enkeling vraagt ernaar, een enkeling vraagt of het wel lukt, een enkeling biedt hulp aan … Eenzaamheid,  verbittering …. Ik begrijp dat zorgouders daartegen moeten vechten. Want steeds moet je je verantwoorden waarom het enigszins zwaar zou kunnen zijn. Waar je nu al van wakker ligt in verband met later. En terwijl gaat iedereen verder met zijn leven en moeten wij het doen met, dit hadden wij ook gewild maar…. Oh jawel het  ‘Levend verlies’. 

En het wordt niet makkelijker met het feit dat ze ouder wordt. Kinderen laten stilletjes aan los, gaan op kamp, gaan spelen bij vriendjes … waardoor ouders terug wat ruimte krijgen. Maar Kaat blijft dat hele kleine meisje die de geborgenheid van haar warme nest opzoekt.

De complexiteit van haar problematiek (fysiek, mentaal en ASS) maakt het ook moeilijk om haar los te laten. We hebben soms het gevoel dat we ergens vast zitten. Dat we niet de keuzevrijheid hebben die andere hebben … en eerlijk … dat suckt!